TransPolonia i TransBiałoruś 2014

[francek]

To akurat to błyskawiczna niczym w formule 1 wymiana klocków (-:. Błoto je zabiło i tyle.

[Norick]

Przeca żartuję Francu....foty przednie dawajcie dalej

[Rokfor32]

Patent z heblem na aku był nawet niegłupi. Ino że działało by lepiej - gdyby jeden z nich (ten trakcyjny) nie miał całkiem skorodowanych klem - a ten drugi (postojowy) był naładowany ...

Ale ogólnie - nie było źle. poważniejsza awaria się przytrafiła dopiero w drodze powrotnej, już po naszej stronie - no ale tak to jest, jak sie ignoruje (z racji mikrego doświadczenia - no ale to własnie że tak powiem niniejszym sie nadrobiło )odgłosy jakie wydaje auto - od paru dni Czyli zatarte na amen łożyska przedniej piasty, całość rozgrzana do konsystencji plasteliny, i ukręcony przegub.

Poza tym - luzik. Nawet liny żadnej się nie udało zerwać, auto żadne na boku nie leżało ... jedynie jedna oponka spadła.

[Addams]

Oponkę zsunęliśmy żeby przećwiczyć serwisowanie
Ale żeby ukręcić i ugotować patrolowy przegub to faktycznie trzeba było się uprzeć

[Cooder]

Wyjazdu dzień drugi.

Po eksploracji pierwszych leśnych jamek dojechaliśmy już po zmroku na miejsce nocnego biwaku. Miejsce ponoć ładne (tak twierdził organizator), a porozstawiane stoliki, przebieralnie i inne elementy drobnej "infrastruktury" turystycznej zdawały się to potwierdzać. Niestety było już ciemno, a ekipa trochę zmęczona po wykopkach, więc każdy rozstawił, co miał do spania, wypił, co miał do wypicia i poszedł spać.

Na drugi dzień rano było już definitywnie wiadomo, że pogoda się wyklarowała i w ogóle jest bajka. Zbieramy się niespiesznie...

Misiek zamawia tajle to zawiechy w setce



Jedziemy dalej, po drodze kolejny cmentarz poległych. Zaglądamy na chwilę.



Kolejny punkt programu kulturalno-etnograficznego to dom, w którym urodził się Andrzej Tadeusz Bonawentura Kościuszko. Chałupa wyszykowana tak, że sam Tadeusz Bonawentura byłby pod wrażeniem. Uiszczamy opłatę za wstęp (10.000 rubli) plus opłatę foto (15.000 rubli) i zwiedzamy.



Na obiad zawijamy do Miszy, który wraz z synami rozstawił stoły przed chałupą, a żona uraczyła nas grzybową, gołąbkami, ziemniakami i kotletami. Wszystko pysznie i swojsko, ale największe wrażenie robi na mnie samogońcik Miszy. W życiu nie piłem lepszego bimbru - serio. Po obiedzie zalegam więc na fotelu pilota. No i dobrze, bo Franc zapowiada kolejne "jamki", a mnie nie chce się przepychać błota. Przyglądam się więc orce, robię zdjęcia i trawię obiad suto zalany bimbrem...







Gdzie jest moja Toyka?!



Wyznawca niskich ciśnień (w oponach i w ogóle) w akcji - wprawdzie mało dynamicznej, ale skutecznej



Który podskoczy?!



Reszta fotek tutaj

C.D.N.

[Cooder]

Dzień 3.

Nocleg nad jeziorkiem z dość trudnym dojazdem, z którym niektórzy walczyli do późnego wieczora, rankiem przegląd strat w autach, uszczelnienie opony w paździerzu Adama



oraz czilaut



i... powrót tymi samymi leśnymi "jamkami" z paskudną betonową "rurką" w poprzek ścieżki.



Potem Pałac Radziwiłłów





Przed pałacen popisowy występ Contessy Franczeski



Patrol psuje się po raz trzeci



Nowogródek i dom Mickiewicza



potem jezioro Świteź, a na zakończenie dnia Saturday Night Special, czyli Wieczór Polski przygotowany przez Kresowiaków w środku lasu specjalnie dla nas. Wyśmienite jedzenie i występ chóru (doskonały poziom muzyczny, świetne głosy, szczególnie seniorki sopranistki).

Więcej fotek tu

[Norick]

Franczeska przepiękna...opowieść zacna, a patrol się nie psuje tylko to przełączanie hebla trochę irytujące

[consigliero]

Architektura obronna na kresach podobna

[Cooder]

Dzień 4.

Wczesne przedpołudnie nieco mi umknęło, gdyż wódka poprzedniego wieczora była smaczna i pożywna... Podobno było jakieś muzeum Czesława Niemena, ale mówili, że lipa, więc nie bardzo żałuję, że przespałem.

Po aparat sięgnąłem dopiero, na tzw. Białoruskich Malediwach. W zasadzie jest to zalane wielkie wyrobisko po odkrywkowej kopalni kredy. Lazur wody, kredowe zbocza i błękitne niebo, jakie nam się trafiło, faktycznie robią wrażenie w kraju płaskim jak stół, niezbyt zalesionym (przynajmniej w części, którą widzieliśmy) i zdominowanym przez kołchoźne monokultury – czyli niezbyt obfitującym w zapierające dech widoki.



W dalszej drodze odwiedziliśmy ukryty w lesie grób 40 polskich powstańców, o którym Orzeszkowa pisze w "Nad Niemnem". W mogile spoczywają wraz z towarzyszami broni Jerzy Bohatyrowicz i Andrzej Korczyński.



Te ruiny w tle, to ponoć pozostałości po dworku Orzeszkowej. Teraz grunt ten ktoś kupił, ogrodził płotem z blachy falistej i postawił jakąś maszkarę z suporeksu... Ciekawe, co z tego będzie dalej...?



Jesteśmy nad Niemnem (wędkarze częstują nas rybką z kotła) i dalej w klimatach z "Nad Niemnem": przerwę obiadową robimy nieopodal grobu Jana i Cecyli. Krótkie info z internetów:
W powieści Elizy Orzeszkowej: „Nad Niemnem” motyw mogiły ma charakter symboliczny i pełni w utworze zasadniczą rolę – jest swoistym uczestnikiem wydarzeń, spaja akcję, łączy postawy bohaterów i zaciera różnice między nimi oraz ostatecznie likwiduje konflikty.

Mogiła mitycznych założycieli rodu Bohatyrowiczów, usypana pod prastarym dębem, jest otoczona szczególnym kultem i dbałością przez kolejne pokolenia. Wiąże się z nią legenda o Janie i Cecylii, parze kochanków, którzy wywodzili się z różnych stanów i dzięki ciężkiej pracy, miłości, jaka ich łączyła oraz wzajemnemu wsparciu zdołali wybudować na miejscu dzikiej puszczy okazałą i bogatą osadę. W zamian za swoje zasługi otrzymali od króla Zygmunta Augusta tytuł szlachecki. Mogiła Jana i Cecylii przypominała ich potomkom o świetności ich rodu oraz niejako sankcjonowała i uświęcała rolę zaścianka w historii nadniemeńskiej ziemi.



Na zakończenie wyjazdu jedziemy do Grodna. Tu budynek opery



Wrażenie robi przede wszystkim katedra.







Miasto ogólnie zaskakuje czystością i porządkiem, ulice pozamiatane, klomby obsadzone kwiatkami, park wycackany (jeśli przymknąć oko na napuchniętego zdechłego psa w sadzawce).

Resza zdjęć tutaj

Warto było pojechać i zweryfikować sobie swoje wyobrażenia o tym kraju. Większości kojarzy on się z groteskowym kołchoźnym dyktatorem z kretyńską zaczeską i niemodnym wąsem oraz z biedą. Portretów "Łukasza" ani żadnych innych rekwizytów, ktre miałyby świadczyć o kulcie jednostki, nie wiedzieliśmy.
A bieda? Owszem, poza większymi miastami, na wsiach bogato nie jest - delikatnie mówiąc. Ale widoki te kojarzyły mi się raczej ze skromnością niż z biedą. W wioskach, przez które przejeżdżaliśmy, królują malutkie drewniane domki, jaki u nas zobaczyć można w skansenach lub - w zdezolowanym stanie - na polskiej ścianie wschodniej. Tam stoją nadal utrzymywane w sprawnym i zadbanym stanie. Tylko strzechy zastąpił falisty eternit, a ogrzewanie gwarantuje ruski gaz wartko płynący żółtymi rurkami. porozwieszanymi w powietrzu od chałupy do chałupy. Pewnie nikomu się tam nie przelewa, ale ludzie dbają jak mogą i o siebie i o obejścia. Trudno było znaleźć jakieś rudery, zagracone posesje, syf, jaki u nas potrafią robić ludzie, którym wszystko jedno.

Z miast widzieliśmy tak naprawdę tylko Nowogródek i Grodno. Z tego drugiego zapamiętam porządek, zabytki, miejski festyn i mnóstwo młodych ludzi na ulicach - z przewagą (jak mi się wydawało) dziewczyn. I to takich, dla których warto wybrać się do Grodna jeszcze raz

[hashid]

Znajome miejsca . Bardzo miło wspominam poprzednią tlcową edycję białoruską z Francem. Zacny wyjazd. Zanosi się na wersję wiosenną - tak przynajmniej wywąchałem z Kwiatków.